Thursday, February 02, 2012

Flaming Reloaded

 .



یک سال پیش چنین شبی بود که آخرین پست این وبلاگ نوشته شد. زندگی مثل همیشه در حال تغییر بود. ولی این بار حتی تغییر هم متفاوت بود. بزرگ بود. برای اولین بار کسی در زندگیم بود که پس ماندهای ذهنم را می خواند و می پسندید و تحلیل می کرد. برای اولین بار بود که بزرگترین هراس زندگیم رنجیدن دخترکی بود که می ترسیدم حتی از این جملات بی معنا و بی مفهوم برداشتی دور از ذهن من داشته باشد! یک سالی طول کشیده بود تا بفهمم احساسی که به او دارم هم نوعی عشق است. اگر هم نیست من به این عنوان قبولش کرده بودم چون اسم دیگری برای توصیفش نداشتم. اولین بار نبود که عاشق می شدم ولی اولین باری بود که دل پرسه می زد و عقل بی تابی می کرد. اولین باری بود که دل به هر رهگذری می دادم و عقل در لحظه سرکوبم می کرد. آخر این بار زندگی را فدای کسی می کردم که از هر نظر بی همتا بود و برای دل خسته از بازی‌های بچه گانه و ناملایمات سرنوشت بزرگتر از ظرفیت می نمود. در روح بیمار من آسمانی پر ستاره می دید. امید زندگیش بودم و ناامیدیش از این همراهی ناگوارترین اتفاقی بود که پیش رو می دیدم. بهترین اتفاق زندگی من با کمترین دخالت خودم شکل گرفته بود و نمی خواستم به حسرتی مادام‌العمر تبدیلش کنم

پس از گذشت یک سال از روزی که خود را مسئول حفاظت از این هدیه ی سرنوشت دیدم، شاید دوباره بتوانم گه گاه کلماتی به هم ببافم که شاید لذت حال شما و خاطره ی آینده‌ی من شود. نمی دانم به خصوص پس از یک سال دوری چقدر توان نوشتن دارم؛ جبران کمبودها را به عهده ی تخیل خواننده می گذارم و از همه ی دوستان تقاضا می کنم که هر گونه تفکر که باعث رنجیدگی خاطر می شود را در نطفه خفه کنند

2 comments:

Shahrzad said...

خوش برگشتی عزیز دل :)
آهنگش عالیه ...

Elahe said...

ایول علیرضا!!! خیلی کار خوبی کردی. منو از کمبود وبلاگ نجات دادی!
در ضمن شما خیلی خوشبختی با این هدیه ی سرنوشتت!:)